PRACA DOMOWA UCZNIA SZKOŁY MUZYCZNEJ W NAUCZNIU GRY NA INSTRUMENCIE Nie sposób uniknąć pracy domowej podczas nauki gry na instrumencie, nawet w nauczaniu początkowym. Dla kształtowania nawyków – a na tym polega techniczna strona gry – konieczny jest codzienny kontakt ucznia z instrumentem. Dobre wyniki i szybkie postępy w grze w dużej mierze zależą od tego, jak uczeń przygotowuje się do lekcji w domu. A więc właściwa praca domowa ucznia jest niezbędnym warunkiem powodzenia.
Dobra praca domowa ucznia polega na tym, że uczeń :
- wykorzystuje umiejętności i nawyki, które zdobył na lekcji.
- pracuje intensywnie w wyznaczonym czasie i nie odrywa się co chwilę do innych zajęć. Nie można być jednak w pełni skupionym dłużej niż przez 30 – 35 minut, chociaż niektóre osoby potrafią ćwiczyć godzinę i dłużej bez konieczności przerywania ćwiczenia. Zaleca się jednak częste „oddechy”, które pozwalają odprężyć się grającemu tak, że po krótkiej chwili czuje się znów wypoczęty i gotowy do następnej porcji ćwiczeń. Umiejętność skupienia uwagi zależy oczywiście od charakteru dziecka, jego temperamentu oraz wieku. Np. w klasie pierwszej efektywne ćwiczenie będzie trwało 5 – 10 minut.
- pamięta wskazówki nauczyciela, które odświeża sobie w pamięci czytając notatki z zeszytu i stosuje się do nich, a gdy pracuje sam, a zwłaszcza ćwiczy w zaleconym tempie, powtarza wybrane trudniejsze fragmenty utworów.
- coraz bardziej świadomie i skutecznie wynajduje sam własne sposoby pokonywania trudności.
- rozkłada równomiernie pracę na poszczególne dni tygodnia.
Oczywiście, aby ćwiczyć efektywnie, należy wykazać się nie tylko cierpliwością, wytrwałością i talentem. Ogromne znaczenie, oprócz ilości godzin poświęconych nauce, ma przede wszystkim jakość użycia czasu, jakim uczeń dysponuje. Efektywne ćwiczenie jest czymś, czego można się nauczyć. Bardzo ważną zasadą – o wiele ważniejszą, niż większość uczniów to dostrzega – jest: UNIKAĆ W KAŻDYM „UCZENIU SIĘ ” BŁĘDU – czy to wysokości, rytmu czy artykulacji.
„Uczenie się ” złej informacji jest podwójną stratą czasu i energii; zamiast prostego procesu „rytowania” jakiegoś działania w naszym umyśle, wykonujemy trzyczęściową pracę : rytowania – wycierania – ponownego rytowania. Czas ten niewątpliwie mógłby być spędzony korzystniej.
Ogromny wpływ na jakość gry ma także unikanie nieprawidłowych reakcji ruchowych, które kształtują się już podczas odczytywania tekstu i jego utrwalania. Ważne jest więc prawidłowe i systematyczne ćwiczenie aparatu gry od początku pracy nad przygotowywanym utworem.
Źródłem powodzenia jest nie tylko szczęście i ciężka praca. Równie istotnym warunkiem osiągnięcia sukcesu jest pozytywna motywacja i wiara we własne możliwości. Prowadzi to do wytrwałości i osiągania celów.
W sytuacjach wyzwalających potrzebę większego starania się – na popisach, koncertach i egzaminach – stres i trema powodują często ograniczenia w prawidłowym wykonywaniu utworu. Przejawia się to często wzmożoną ostrożnością lub pośpiechem, czy też myleniem się. I tu właściwa praca, solidne przygotowywanie się na każdą lekcję jest niewątpliwą drogą do sukcesu.
Należy jednak też obiektywnie i nie oceniając, spojrzeć na własne błędy i niedociągnięcia traktując je jako naturalny aspekt procesu uczenia się. Jest to drogowskaz mówiący: „tu można coś poprawić”. Podczas każdego występu liczy się nie tylko to, żeby dobrze „wypaść” /zagrać/, lecz również, żeby się czegoś nauczyć.
Opracowała: Małgorzata Hydzik